О книге Романа Айзенштата «Снимая маски псевдонимов»
Старт абодвум быў дадзены ў доміку Таўлая. На першым паверсе адбылося адкрыццё выставы малюнкаў да твораў лідскіх паэтаў аб малой радзіме «Выяўленчы радок пра родны куток»; на другім пачаў адлік цыкл сустрэч са знакамітымі землякамі «Любі, браток, родны куток» – адбылася сустрэча з мінскім паэтам з лідскімі каранямі Міхаілам Баранчыкам (дарэчы, ужо не першая сустрэча ў доміку Таўлая з названым паэтам).
– Мастацтва крочыць побач з літаратурай, – гаварыў на адкрыцці выставы навуковы супрацоўнік музея, кіраўнік літаратурнага аб’яднання «Суквецце» пры рэдакцыі «Лідскай газеты» Алесь Хітрун. – Дадзеную выставу літаратурны аддзел арганізаваў сумесна з Лідскай дзіцячай мастацкай школай: сталыя лідскія паэты даслалі тэксты вершаў, прысвечаных малой радзіме; юныя мастакі, выхаванцы мастацкай школы, падрыхтавалі да гэтых вершаў малюнкі. Такое атрымалася сааўтарства паэтаў і мастакоў. Дарэчы, з мастацкай школай мы супрацоўнічаем не першы год: пяць гадоў назад у доміку Таўлая дзейнічала выстаўка работ юных мастакоў «Вясёлка творчасці». На базе выстаўкі, якая адкрылася цяпер, плануем у далейшым праводзіць майстар-класы для вучняў пачатковых, а таксама пятых і шостых класаў.
Што тычыцца другога праекта – цыкла сустрэч са знакамітымі землякамі, – то, як адзначыў Алесь, гэта будуць сустрэчы не толькі з паэтамі і пісьменнікамі, але і з мастакамі, музыкантамі, спартсменамі, навукоўцамі і г. д. Першым госцем у рамках праекта, як ужо адзначалася, стаў Міхаіл Айзікавіч Баранчык, паэт з Мінска. На сустрэчы з паэтам, акрамя сяброў літаб’яднання «Суквецце», прысутнічалі лідскія сябры і знаёмыя Міхаіла Баранчыка.
– Мае дзяцінства і юнацтва прайшлі ў Лідзе, – гаварыў падчас сустрэчы Міхаіл Айзікавіч. – Тут я некалі вучыўся ў сярэдняй школе № 3 (цяпер гэта ліцэй № 1). Ліду і цяпер лічу сваім родным горадам, хаця даўно, з 1980 года, жыву ў Мінску. Амаль кожны год наведваю сваю малую радзіму, кожны раз прыязджаю сюды з задавальненнем. У Лідзе па-ранейшаму жыве шмат маіх сяброў дзяцінства і юнацтва. Мне заўсёды прыемна мець зносіны са сваімі землякамі, з лідскімі калегамі па пяру. У Лідзе, у адрозненне ад Мінска, ёсць такія куткі, дзе можна атрымаць асалоду ад звінячай цішыні, дзе не пачуеш шуму машын. Што значыць для мяне малая радзіма? Адказ на гэтае пытанне шукайце ў маіх шматлікіх настальгічных, прасякнутых любоўю да горада дзяцінства вершах пра Ліду.
Дарэчы, успаміны Міхаіла Баранчыка з дзяцінства леглі ў аснову яго кнігі ўспамінаў з лірычнымі адступленнямі, вершамі і фатаграфіямі Ліды 60-70-х гадоў «Все мы родом из детства» («Лиде, городу моего детства, посвящается…»). Нагадаем, што прэзентацыя названай кнігі (у электронным выглядзе) адбылася тры гады назад у Лідскім гістарычна-мастацкім музеі, у «Хрушчоўцы 60-х» (там і цяпер захоўваюцца рукапісы кнігі). Яна і зараз існуе толькі ў электронным варыянце (па прычыне мноства фатаграфій выданне кнігі – справа вельмі дарагая), але Міхаіл Айзікавіч марыць усё ж такі выдаць яе ў друкаваным варыянце.
Варта згадаць і пра зборнік вершаў паэта «Мои стихи – лишь письма в никуда…» (выйшаў у 2016 годзе), у якім таксама знайшлося месца настальгічным вершам аб малой радзіме – горадзе Лідзе, вуліцах Ленінскай і Шубіна, дворыку дзяцінства.
Многія свае вершы, прысвечаныя гораду Лідзе, Міхаіл Баранчык зачытаў у час сустрэчы ў доміку Таўлая. Паслухалі прысутныя і яго вершы з «мінскага», «нёманскага» цыклаў (некалькі гадоў запар, кожнае лета, Міхаіл Айзікавіч сплаўляецца на байдарцы па Нёмане), вершы, напісаныя ў памяць аб Вялікай Айчыннай вайне (як даніна нядаўна адзначанаму Дню Перамогі). Прагучалі таксама аўдыязапісы песень на глыбока лірычныя вершы паэта. А яшчэ прысутныя мелі магчымасць паглядзець фатаграфіі Ліды 60-70-х гадоў, задаць пытанні Міхаілу Айзікавічу, набыць яго кнігу «Мои стихи – лишь письма в никуда…».
У заканчэнне сустрэчы Алесь Хітрун уручыў Міхаілу Баранчыку значок-бэйджык сябра літаб’яднання «Суквецце», якім паэт з Мінска фактычна з’яўляецца апошнія тры гады.
Аляксандр МАЦУЛЕВІЧ, «Лідская газета» (lidanews.by)
Похожие статьи
